Często zadwane pytania - Podkarpackie Stowarzyszenie Pomocy Osobom z Chorobą Alzheimera

Czy to już choroba Alzheimera?

Nie każde kłopoty z pamięcią oznaczają demencję, w tym chorobę Alzheimera. Jeśli zauważymy u siebie lub osoby bliskiej niepokojące symptomy np: zaburzenia pamięci, trudności w wykonywaniu codziennych prac domowych, gubienie i chowanie rzeczy w różne dziwne miejsca, problemy z poczuciem czasu i miejsca, bliska nam osoba przestaje interesować się otoczeniem. Nie zwlekajmy, zwróćmy się do lekarza rodzinnego. Być może są to objawy spowodowane innymi schorzeniami, a jeśli lekarz to wykluczy to skieruje nas do specjalisty neurologa w celu dalszej diagnostyki. Choroba Alzheimera rozwija się przez lata, początkowo bezobjawowo. Dlatego tak ważna jest wczesna diagnoza i zastosowanie odpowiedniego leczenia, które daje szansę na opóźnienie rozwoju choroby. Pamiętajmy jednak, że choroba Alzheimera jest nieuleczalna i możemy tylko łagodzić jej objawy. Dlatego tak ważne jest wychwyceniu objawów choroby w początkowym jej stadium.

Chory ma problem z uczestniczeniem w praktykach religijnych, w tym w mszach. Zwraca uwagę otoczenia swoim nietypowym zachowaniem. Jest zniecierpliwiony i zaniepokojony.

Unikać z chorym dużych skupisk ludzkich, które powodują bojaźń i zaniepokojenie osoby chorej.

Chory stał się bierny i apatyczny, najchętniej leżałby w łóżku i spał zarywając następnie godziny nocne.

Opiekun powinien włączać chorego w czynności dnia codziennego np. obieranie cebuli, czosnku, ziemniaków itp. Dopilnowując przy tym sposobu ich wykonania (przy braku nadzoru chory potrafi obrać wszystkie warzywa, które ma w zasięgu ręki) oraz bezpieczeństwa przy ich wykonywaniu.

Opiekunowi trudno pogodzić się z faktem wystąpienia choroby Alzheimera w rodzinie. Ukrywa ten fakt przed pozostałymi członkami rodziny i znajomymi, zamyka się sam z chorym w domu izolując siebie i chorego od świata tym samym pozbawia się wsparcia i pomocy najbliższych.

Kontakt z organizacją zajmującą się pomocą opiekunom osób chorych dostarcza im, doradztwo w ramach grup wsparcia, poradniki z zakresu rehabilitacji i organizacji życia rodzin dotkniętych chorobą otępienną. W organizacji opieki nad chorym uczestniczyć powinno jak najwięcej członków rodziny i znajomych. Ich wsparcie nie powinno się ograniczać wyłącznie do rozmów telefonicznych. Zadaniem opiekuna jest podnieść świadomość otoczenia w zakresie istoty choroby oraz jej konsekwencji i współorganizowanie opieki nad chorym.

Wraz z postępem choroby otępiennej pojawia się zanik funkcji fizjologicznych, w tym brak kontroli oddawania moczu.

W początkowej fazie choroby należy nasilić obserwację chorego i częściej zaprowadzać go do toalety. W miarę nasilania się problemu należy, na początku na noc, stosować wkładki anatomiczne, pieluchomajtki lub pampersy.

Chory odmawia uczestnictwa w zabiegach higienicznych, jest poirytowany, ma problem z wejściem do wanny.

Należy metodą „prób i błędów” próbować zmieniać porę kąpieli z pory wieczornej, kiedy chory jest zmęczony i niespokojny na wcześniejsze godziny. Ponadto należy pamiętać o zmniejszających się możliwościach psychofizycznych chorego, unikając wanny na rzecz brodzika z krzesełkiem.

Chory ma problem z odnajdywaniu się w przestrzeni, w tym poza domem, nie pamięta swoich danych osobowych.

W początkowej fazie choroby można wspierać chorego ucząc go adresu , nazwiska i imienia np. w formie zabawy z misiem, który po pociśnięciu odtwarza uprzednio nagrane dane. Z czasem zachodzi konieczność naszywania na spodnią część ubrania tasiemek z danymi chorego i telefonem do opiekuna, wkładania do kieszeni „bilecików” z danymi, czy breloczków z nagraniem danych osobowych.

 Opiekun zauważył, że chory krępuje się obcych osób, wstydzi się, gdy mówi się o nim w towarzystwie, robi wszystko, żeby nie zauważono u niego uchybień i braków pamięci.

Chory ma lepsze i gorsze dni, czyli zmienne samopoczucie oraz samoodczuwanie własnych słabości. Nie wolno eksponować jego niedociągnięć i mówić przy chorym o kwestiach choroby.

<<<  powrót